Osteoporoz, kansellöz kemik kalitesini bozarak kemik kırılganlığında artışa yol açabilen metabolik bir hastalıktır. Osteoporoz zemininde oluşabilen osteoporotik omurga kırıkları artmış kemik rezorpsiyonu ve azalan kemik rejenerasyonu nedeniyle osteoporozun en yaygın komplikasyonudur. Osteoporotik omurga kırıkları nedeniyle başvuran hastaların ilerleyen dönemlerde tekrar osteoporotik omurga kırığı görülme riski 5 kat arttığından öncelikli olarak osteoporoz açısından tedavi edilmesi, gerekebilecek cerrahinin sonuçlarına katkısı açısından da oldukça önemlidir. İlerleyici çökme kırıkları, kifotik deformiteler, spinal kanal ya da intervertebral foramen daralmasına bağlı nöral basılar görülebilmektedir. Deformite veya nöral bası gelişmemiş çoğu olguda perkütan yolla omur gövdesine sement desteği (vertebroplasti/kifoplasti) yeterli iken bazı olgularda dekompresyon ve enstrümanlı stabilizasyon gerekli olabilmektedir. Osteoporozlu hastaların sahip olabilecekleri morbiditeler, kemiğin mekanik yetersizliği ve füzyon güçlüğü gibi nedenlerle enstrümanlı cerrahinin bu hastalarda başarısızlık riski yüksektir. Pedikül vidalarının güçlendirilerek veya enstrümantasyon uzatılarak implant stabilitesinin arttırılması ve iyi bir kemik greftleme ile füzyon hızlandırılması hedeflense de kemik mineral yoğunluğunun yetersizliğine bağlı spinal enstrümantasyonun yetmezliğe uğrayabileceği, psödoartroz varlığında revizyon ameliyat(lar)ı veya yeni füzyon planlaması gerekebileceği akılda tutulmalıdır.